Blogger Widgets

Δεν ήταν μονόδρομος η ταπείνωση και το 3ο μνημόνιο Δεν είμαστε ό,τι δηλώνουμε, αλλά ό,τι κάνουμε και ό,τι ψηφίζουμε (βίντεο) Δ. Κοδέλας: “Χρειαζόμαστε ένα κίνημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας” Συνέντευξη στο ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 Ζητώ συγγνώμη από τον ελληνικό λαό>

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Ο «Κανένας» επιστρέφει

Ο «Κανένας» επιστρέφει – Εισήγηση του Δημήτρη Κοδέλα στην εκδήλωση του Δρόμου στην Αθήνα

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς: Φύλλο 278 - 18-19/9/2015

Ο «Κανένας» επιστρέφει – Εισήγηση του Δημήτρη Κοδέλα στην εκδήλωση του Δρόμου στην Αθήνα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται στην εισήγηση του Δημήτρη Κοδέλα στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Δρόμος στην Αθήνα τη Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου με τίτλο: Ο «Κανένας» επιστρέφει

Ο τίτλος της εκδήλωσης είναι Ο κανένας επιστρέφει και στην αφίσα απεικονίζεται μια μπάρα με την αδιευκρίνιστη ψήφο. Κι αυτό γιατί όλα τα κομματικά επιτελεία απευθύνονται και πασχίζουν να προσεγγίσουν και να υφαρπάξουν την ψήφο όσων στις δημοσκοπήσεις απαντούν ότι είναι αναποφάσιστοι, ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν, ότι κανένας δεν είναι «καταλληλότερος». Πασχίζουν, ακόμα, να δώσουν κίνητρα και επιχειρήματα σε μέλη και φίλους των κομμάτων τους να πουν μια κουβέντα και στο διπλανό τους για την ψήφο στις εκλογές.

Ποιος είναι ο «Κανένας»;
Όμως, όταν συζητάμε για τον «κανένα» δεν αναφερόμαστε μόνο σε αυτές τις ομάδες. Αλλά σε ένα ευρύ δυναμικό που είναι τόσο οι παραπάνω κατηγορίες πολιτών όσο και πολλές χιλιάδες άνθρωποι που θα ψηφίσουν με βάση κάποια κριτήρια, με επίγνωση όμως ότι δεν θα τους λυθούν – αλλά αντίθετα θα ενταθούν τα προβλήματα και τα αδιέξοδα, θα ψηφίσουν με «μισή» καρδιά, θα ψηφίσουν εκβιαζόμενοι από τις υπαρκτές επιλογές, με ψαλιδισμένες προσδοκίες κ.λπ. Αναφερόμαστε σε ένα ευρύ δυναμικό του κοινωνικού ριζοσπαστισμού που έδωσε μάχες την προηγούμενη περίοδο.

Ο πρωταγωνιστής
Μιλάμε για επιστροφή του «Κανένα» γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται ως μια σημαντική τάση.
Η πρώτη εμφάνιση έγινε τις χρονιές 2011-2012, στην αρχή του αντιμνημονιακού κινήματος, όταν διερράγησαν τα παραδοσιακά κοινωνικά συμβόλαια στα οποία είχε χτιστεί ο δικομματισμός, οπότε σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας έμειναν μετέωρα, προδομένα, σε αμφισβήτηση και αναζήτηση…
Τότε, εκφράστηκε μια συνολική αμφισβήτηση και δυσπιστία προς το πολιτικό σύστημα. Ένας λαϊκός ριζοσπαστισμός που αναπτύχθηκε και έθεσε στο στόχαστρο το πολιτικό σύστημα, μίλησε για πραγματική δημοκρατία, ζήτησε δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων, ανέμισε τις ελληνικές σημαίες ως απάντηση στη μνημονιακή υποδούλωση και ευτελισμό.
Στα επόμενα 2 χρόνια ήταν έντονα τα σημάδια μιας ορισμένης υποστροφής. Δύο χρόνια με έντονα τα στοιχεία της ανάθεσης που ο λαϊκός ριζοσπαστισμός έγινε αντικείμενο χειρισμού/χειραγώγησης ακόμα και από τον ΣΥΡΙΖΑ που είχε αναδειχθεί ως αξιωματική αντιπολίτευση. Υπήρξαν όλη αυτή την περίοδο τακτικές που συνέβαλαν σε αυτό: η λογική του ώριμου φρούτου, ένας καλλιεργούμενος διπολισμός, ο κοινοβουλευτισμός ως βασικό πεδίο δράσης, ο κυβερνητισμός ως αντίληψη ότι όλα θα λυθούν διά μέσου της κατάκτησης της διακυβέρνησης, σειρά προσαρμογών και μετατοπίσεων, η κεντροαριστερή ανασύσταση, η εμπλοκή με μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα κ.λπ.
Ώσπου φτάσαμε στο 2015. Όπου αυτός ο λαός τα έζησε «όλα». Εξέλεξε κυβέρνηση της Αριστεράς, της έδωσε απεριόριστη δύναμη και εμπιστοσύνη όταν ένιωσε κάποιες πρώτες ανάσες αξιοπρέπειας, τα ποσοστά δημοφιλίας του πρωθυπουργού έφτασαν έως το 80%, έδωσε 62% «όχι» σε ένα δημοψήφισμα υπό πρωτοφανείς συνθήκες, μέχρι την κατάληξη του 3ου Μνημονίου και την ταπείνωση της χώρας. Για να φτάσει σήμερα να είναι αποστασιοποιημένος, απογοητευμένος και να μεγεθύνεται ο «Κανένας».
Αν μας ενδιαφέρει ο «Κανένας», είναι γιατί αυτός ήταν την προηγούμενη πενταετία ο πρωταγωνιστής, με τη μορφή ενός λαϊκού ριζοσπαστισμού που εισέβαλε στο πολιτικό σκηνικό. Που βρήκε τρόπους αυθεντικής και ακηδεμόνευτης έκφρασης όπως οι πλατείες, οι διαμαρτυρίες στις παρελάσεις κ.λπ. Που αποκαθήλωσε το παραδοσιακό δικομματικό σύστημα, που ανέδειξε και ακούμπησε τις ελπίδες του σε μια νέα δύναμη και που τώρα βρίσκεται σε απογοήτευση και στρατηγική αμηχανία/σύγχυση.

«Κανένας»: Η επιστροφή
Η επιστροφή του «Κανένα» απαιτεί ερμηνεία, εξήγηση και μια στάση απέναντί του.
Όλη αυτή η πρακτική, εκλογική, ψυχολογική και πολιτική κατάσταση συμπυκνώνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο:
– Τη συνειδητοποίηση του αδιεξόδου για τη χώρα και τις ζωές των ανθρώπων.
– Την ανεπάρκεια των προτεινόμενων λύσεων και τη μη ορατότητα πραγματικών λύσεων.
– Τη δυσπιστία/αποξένωση/αποστασιοποίηση από το πολιτικό σύστημα που δεν κατάφερε να… πρωτοτυπήσει και να σταθεί με συνέπεια και ειλικρίνεια απέναντί του, σε μια Βουλή ή μια κυβέρνηση που δεν έγινε «κάθε λέξη του Συντάγματος», αλλά διέψευσε ξανά προσδοκίες.
– Την απογοήτευση από το πώς διαχειρίστηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα στο 7μηνο – και αυτό δεν αφορά μόνο τη διαπραγμάτευση αλλά και τις τομές που δεν έκανε στο εσωτερικό της χώρας.
– Την απουσία κεντρικών διακυβευμάτων, αφού εν πολλοίς η ακολουθούμενη πολιτική θα καθοριστεί από το νέο μνημόνιο και τους μηχανισμούς επιτήρησης ενώ ο τρόπος, ο χρόνος και η συγκυρία των εκλογών αφορούν σκέτα την αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων που αποδέχονται το μνημονιακό μονόδρομο και τη νομιμοποίηση ενός νέου μνημονίου το οποίο ο λαός είχε απορρίψει το προηγούμενο διάστημα.
Όλοι γνωρίζουν ότι η επόμενη Βουλή θα είναι μνημονιακή κι όχι το αντίθετο. Θα είναι Βουλή όχι των Ελλήνων, αλλά Βουλή υλοποίησης ενός ακόμα σαρωτικού μνημονίου που θα οδηγήσει τη χώρα και την κοινωνία σε μεγαλύτερη εξάντληση και διάλυση.
– Την επίγνωση ότι δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικά μόνο με την ψήφο του. Ό,τι και να ψηφίζει βγαίνει μνημόνιο. Δεν μπορεί να εκφραστεί αυτό που πραγματικά θέλει γιατί αυτοί που θέλουν να τον εκπροσωπήσουν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το κάνουν. Έτσι αποσύρεται από ένα στημένο παιχνίδι ή συμμετέχει με πολλούς ενδοιασμούς και προβληματισμούς αναγκαζόμενος να σκεφτεί με πιο επιμέρους κριτήρια και περιορισμένες προσδοκίες (ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθουν οι άλλοι, ΛΑΕ για να μείνει κάποιος που θα λέει «όχι», ΚΚΕ για να έχω τη συνείδησή μου… ήσυχη).
Το φαινόμενο αυτό είναι και ένα σύμπτωμα αυτού που έχει ονομαστεί ως Μετα-Δημοκρατία, δηλαδή της πλήρους αποστέωσης και υποβάθμισης της Δημοκρατίας, τη στιγμή που τα υπόλοιπα, τα βασικά επίδικα της πολιτικής είναι προκαθορισμένα. Και πιο συγκεκριμένα, σύμπτωμα του Ειδικού Καθεστώτος που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, που πνίγει τη Δημοκρατία, που παραμένει ως εκλογές με μπόλικη επικοινωνία και ανούσια πόλωση, απλά και μόνο για να συνεχιστεί, εμπεδωθεί, σταθεροποιηθεί ο μνημονιακός βραχίονας στο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, εκλογές όχι για να καθοριστεί η ουσία της πολιτικής αλλά οι διαχειριστές μιας προαποφασισμένης και απ’ έξω επιβαλλόμενης πολιτικής.
Η επιστροφή του «Κανένα» έχει και στοιχεία απομάκρυνσης γενικά από την πολιτική διαδικασία. Κι εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στον «Κανένα» του 2011 και σε αυτόν του 2015, που αφορά στο ότι πλέον βαραίνει και όλο το βίωμα της ματαίωσης μιας ελπίδας, ενώ όλη αυτή την περίοδο έχουν συσσωρευτεί ακόμα περισσότερα αδιέξοδα για τον καθένα και για τη χώρα.

Ο κύκλος που έκλεισε
Μιλάμε, επομένως, για έναν κύκλο που έκλεισε με εξαιρετικά δυσμενείς εξελίξεις για τον λαό. Ένας κύκλος 5ετών αγώνων. Ένας κύκλος όπου οι αγώνες της πρώτης περιόδου εναπόθεσαν την ελπίδα τους για αλλαγή σε ένα κόμμα και έναν ηγέτη. Και μένει να φανεί τι αφήνει αυτός ο κύκλος ως αποτύπωμα στη λαϊκή συνείδηση.
Πάντως σε πιο γενικό επίπεδο η περίοδος αυτή αφήνει πίσω της:
– Αγώνες, ελπίδες, διαψεύσεις.
– Μια χώρα σε πιο αδύναμη θέση, αλυσοδεμένη σε ένα νέο αποικιοκρατικό μνημόνιο.
– Ένα πολιτικό σύστημα ευθυγραμμισμένο πλέον γύρω από την εφαρμογή του.
– Μια Ευρώπη που παρά τις γρατζουνιές που υπέστη κατάφερε επιτυχώς να αντιμετωπίσει τον ελληνικό κίνδυνο.
– Μια μεγαλύτερη επίγνωση του ποιους έχουμε απέναντί μας, με μια επίδειξη κυνισμού και ισχύος απέναντι σε μια κυβέρνηση που πελαγοδρομούσε.
– Σημαντικές στιγμές για το λαό μας που πήρε πάνω του ξανά την υπόθεση (Δημοψήφισμα).
– Μια μεγάλη ταπείνωση ως κατάληξη και ένα στενό κορσέ για τα επόμενα χρόνια. Μια χώρα υπό διαρκή ομηρία.
– Μια κοινωνία απογοητευμένη, κουρασμένη, μπερδεμένη.
Αν επιχειρούσε κανείς να σκεφτεί τι πρέπει να γίνει για να καταλαγιάσει αυτός ο ριζοσπαστισμός, για να συνεχιστεί η αποικιακή πολιτική και να ξεπεραστεί το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει το παλιό πολιτικό σύστημα, ίσως να ήταν αυτό ακριβώς που έγινε. Μια φρέσκια δύναμη, ένας νέος πολιτικός αρχηγός, να αναλάβει τη χώρα υποσχόμενος ότι θα τη βγάλει από το μνημονιακό καθεστώς και να αναγκαστεί και αυτός να συνθηκολογήσει, αφού έχει προηγηθεί ένα κοινωνικό σοκ που θα δικαιολογούσε το ΤΙΝΑ (There is no alternative). Σαν να έπρεπε αυτός ο λαός να περάσει από ένα πειθαρχείο/σωφρονιστήριο, τιμωρούμενος και όμηρος πλέον ώστε να μην ξανασκιρτήσει.
Αν λοιπόν η κοινωνία, ο ριζοσπαστισμός και αυτό που εκφράζεται ως «Κανένας» ήταν ο πρωταγωνιστής, τότε η συγκρότηση και ενεργοποίηση του ίδιου παραμένει βασική προϋπόθεση για ουσιαστικές αλλαγές.
Αν τον θεωρεί κανείς ως υποκείμενο, τότε η κατανόηση της κατάστασης θέτει απαιτήσεις για το πώς μπορεί να κινηθεί και να συνδεθεί μαζί του.
Η άλλη λογική είναι να τον αναθεματίσει ή να τον χειριστεί, να τον αγνοήσει και να μη λάβει τα μηνύματά του.

Πολιτική για τον «Κανένα»
Ποιος έχει όμως πολιτική για τον «Κανένα»;
α) Το σύστημα. Καλλιεργώντας την αντίληψη ότι «δεν αλλάζουν τα πράγματα», ότι είναι μονόδρομος αυτή η πορεία. Ορθώνοντας διαρκείς φραγμούς και αποκλεισμούς από την πολιτική διαδικασία, έτσι όπως λειτουργεί το κομματικό-μιντιακό σύστημα. Ωθώντας τον «Κανένα» στην αποπολιτικοποίηση και στον αποπροσανατολισμό καθώς και σε ανώδυνα γι’ αυτό κανάλια όπως ο ραγιαδισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η φυγή. Παράλληλα, επιχειρείται αυτή την περίοδο η εμπέδωση της δήθεν κατάργησης της αντίθεσης μνημονίου και αντιμνημονίου, πρώην αντιμνημονιακοί αποφαίνονται ότι ήταν λάθος η δαιμονοποίηση της λέξης «μνημόνιο», ενώ επιχειρείται η όψιμη δικαίωση των συντελεστών της καταστροφής ως του μονόδρομου και του λιγότερο κακού, βοηθώντας στην αναστύλωση του παλιού.
β) Η Αριστερά; Η Αριστερά δεν φαίνεται να επιχειρεί να τον προσεγγίσει ή να τον κατανοεί. Περισσότερο επιδιώκει να τον χειριστεί. Τον αντιμετωπίζει ως αντικείμενο της επικοινωνιακής της πολιτικής και όχι ως ενεργό, δρων, μεταβαλλόμενο υποκείμενο μιας διαδικασίας διεξόδου. Η αγωνία και ο στόχος της είναι πώς θα φύγει από τη μια μπάρα (δημοσκοπική) να πάει σε κάποια άλλη και όχι πώς θα συγκροτηθεί. Και τηρεί αυτή τη στάση, παρά το ότι συχνά επικαλείται τον λαό και το κίνημα. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ τον καλεί στον νέο μνημονιακό κυβερνητικό «ρεαλισμό», η ΛΑΕ στην έτοιμη από καιρό και προκατασκευασμένη εναλλακτική που θα βρεθούν οι πιο συνεπείς να τη φέρουν μέχρι τέλους, το ΚΚΕ τον καλεί να βγάλει τα συμπεράσματά του, αφού τους δοκίμασε όλους και αφού δικαιώθηκε η εκτίμησή του ότι δεν υπάρχει λύση εντός καπιταλισμού, άρα ισχυρό ΚΚΕ.
γ) Απομένει ο ίδιος. Απομένει δηλαδή η ίδια η ενεργοποίηση της κοινωνίας όπως έγινε με τις πλατείες και πολλά κινήματα αντίστασης και αλληλεγγύης, κινήματα που δεν δημιούργησαν άλλοι, αλλά ο ίδιος ο κόσμος.
Επομένως, απουσιάζει μια πολιτική για τον ίδιο που να επιχειρεί να απαντήσει πώς θα υπερβούμε την αποδιάρθρωση του λαϊκού κινήματος; Πώς θα αναταχθεί; Χρειάζεται ένα κόμμα ή είναι πιο σύνθετες, πιο πρωτότυπες, πιο βαθιές οι διαδικασίες και οι απαντήσεις που απαιτούνται; Τουλάχιστον, ας τολμήσουμε να θέσουμε το σωστό ερώτημα.

Συμπερασματικά
Τελειώνω λέγοντας τα εξής:
  1. - Συζητάμε και μας απασχολεί η νέα κατάσταση πνευμάτων στον λαό. Το κάνουμε αυτό όχι από κοινωνιολογική σκοπιά, αλλά επειδή εάν αυτός είναι ο πρωταγωνιστής τότε σε αυτό το επίπεδο πρέπει να βασανιστούμε, να κατανοήσουμε την κατάστασή του, να αναζητήσουμε τρόπους ανάταξης.
  1. - Η αντιστροφή των πραγμάτων, ο νέος κύκλος, πρέπει να απαντήσει στη ματαίωση που υπέστη η ελπίδα του λαού. Μιλάμε σε πιο δύσκολες συνθήκες από πριν, τόσο αντικειμενικά όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης καθενός και τις συνθήκες ύπαρξης της χώρας, όσο και υποκειμενικά με τη μετατόπιση του βασικότερου εγχειρήματος της πολιτικής σκηνής στην άλλη όχθη.
  1. - Η απάντηση δεν αφορά σκέτα την ερμηνεία του πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Αφορά έναν απολογισμό και αυτοκριτική που θα οδηγεί σε συμπεράσματα και σε ιδέες-προτάσεις-πράξεις. Π.χ.: Τι σημαίνει προετοιμασία για μια τέτοια μάχη; Ποια τα όρια του κυβερνητισμού, της ανάθεσης, του κόμματος; Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν τα ενδεχόμενα νέα εγχειρήματα εξάγοντας πείρα από την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς θα σπάσει το χάσμα εκπροσώπων και εκπροσωπούμενων και η αυτονόμηση των πρώτων από τους δεύτερους; Πώς ένα σύστημα απομονώνει και αυτονομεί ένα επιτελείο και έναν ηγέτη; Μηχανισμοί ενσωμάτωσης. Κράτος και Διοίκηση. Πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα πολιτικό κίνημα; Με ποιες απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα της χώρας; Πώς μπορεί να κοινωνικοποιηθεί η πολιτική και να περιοριστεί η αποστράτευση-παραίτηση; Ποιο μπορεί να είναι ένα σχέδιο διεξόδου στις νέες συνθήκες; Πώς και από ποιους θα προκύψει; Πώς θα οικοδομήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις;
  1. - Η χώρα το επόμενο διάστημα θα περιδινίζεται στην πολιτική κρίση την οποία αντικειμενικά αναπαράγει εδώ και πέντε χρόνια το μνημονιακό καθεστώς. Η κοινωνία θα συμπιέζεται. Θα υπάρχει διολίσθηση σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να μπορέσει να υλοποιηθεί η συμφωνία. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι θα μεταναστεύσουν, ενώ η χώρα προορίζεται για αποθήκη δυστυχίας των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων. Τα γεωπολιτικά ζητήματα παίρνουν όλο και πιο σοβαρές και επικίνδυνες διαστάσεις. Πώς θα είναι η Ελλάδα σε 1, 2, 3 χρόνια; Ποιος είναι ο στόχος του μνημονίου και των βασικών παιχτών; Ποιο είναι το δικό μας όραμα;
  1. - Χρειάζεται εκ νέου μια πολιτική διεξόδου της χώρας από την καταστροφή που εκκολάπτεται. Ερώτημα: Πώς, πού, από ποιους;
Μια πολιτική που δεν θα εκφωνείται-επικοινωνείται από κάποιους, αλλά θα είναι κτήμα του λαού.
Μια πολιτική που δεν θα παραπέμπει μόνο στη διακυβέρνηση, αλλά θα συγκροτείται πάνω σε αυτήν η κοινωνία, και θα οικοδομεί από τώρα παραδείγματα και πρότυπα άλλων λειτουργιών, αντιλήψεων, αξιών.
  1. - Αν κάτι έχει καταρρακωθεί είναι το φρόνημα του λαού. Δεν αρκεί ένας εξωγενής βολονταρισμός. Ανάταξη μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα στις παραπάνω διαδικασίες συγκρότησης του λαού σε υποκείμενο, αναζήτησης διεξόδων, οργάνωσης για να αμυνθεί, μικρών και μεγάλων νικών που έχουμε ανάγκη.
Είναι αναγκαία μια νέα κοινή συνείδηση γύρω από το τι έγινε και τι μπορεί να γίνει. Αντί της μνημονιακής συνεννόησης, μια κοινωνική συνεννόηση που να οδηγεί σε μια κοινή θέληση και πολύπλευρη δράση προετοιμασίας.
  1. - Τη στιγμή που όλα φαντάζουν δύσκολα, υπάρχουν και οι εκπλήξεις. Εκεί που συναντιέται η απογοήτευση με το «δεν αντέχω και δεν έχω τίποτα να χάσω», με τη φίμωση των ανθρώπων και τη διάλυση μιας χώρας. Εκεί που μπορεί ο «Κανένας» να επιταχύνει τις εξελίξεις και να αναδείξει δυνατότητες.
- See more at: http://www.e-dromos.gr/o-kanenas-epistrefei/#sthash.O65kyv0C.dpuf

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Να συγκροτηθεί η κοινωνία σε εκείνο το υποκείμενο που θα παλέψει για τις μεγάλες αλλαγές

Συνέντευξη στο indicator.gr (στις 14/09/2015):

kodelas-dimitris11-400Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Κοδέλας, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο indicator.gr εξηγεί τους λόγους που το κόμμα της Κουμουνδούρου έκλεισε ουσιαστικά τον πολιτικό του κύκλο,ενώ σχολιάζοντας την Λαϊκή Ενότητα αναφέρει πως χρειάζεται να δημιουργηθούν νέα εγχειρήματα, παρά η συνέχεια ενός “πραγματικού” ΣΥΡΙΖΑ,όπως λέγεται από τα στελέχη της ΛΑΕ.
Παράλληλα, αναλύει την πορεία των διαπραγματεύσεων, τους λόγους που κατά την γνώμη του απέτυχαν,καθώς και τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά την επτάμηνη διακυβέρνηση.
Τέλος, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις κοινωνικές διεργασίες που πρέπει να υπάρξουν από δω και στο εξής,θέτοντας την κοινωνία ως το βασικό υποκείμενο που θα πρέπει να  παλέψει για τις μεγάλες αλλαγές στον τόπο.

Η συνέντευξη του Δημήτρη Κοδέλα στο indicator.gr
Πολλοί από τους αποχωρήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να προσχωρήσουν στη Λαϊκή Ενότητα με σκοπό την συνέχιση,όπως υποστηρίζουν,του πραγματικού ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτήν την εξέλιξη;
Αρχικά, έχω μια ένσταση σχετικά με την αναφορά στη συνέχεια του πραγματικού ΣΥΡΙΖΑ. Το λέω αυτό γιατί κατά την εκτίμησή μου κλείνει ένας κύκλος μέσα από αυτή τη μεγάλη ήττα που υπήρξε με τη συνθηκολόγηση και τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου.Οφείλουμε όλοι να κάνουμε απολογισμούς, να βγάλουμε συμπεράσματα και να κάνουμε αυτοκριτική γύρω από αυτό το εγχείρημα.
Δηλαδή, γιατί κατέληξε εκεί που κατέληξε,και νομίζω ότι από τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε θα ωφεληθούμε στο τι είδους εγχειρήματα έχει ανάγκη ο τόπος και η κοινωνία. Με αυτή την έννοια δεν είμαι υπέρ των εύκολων λύσεων και των εύκολων απαντήσεων.Νομίζω ότι χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέα πράγματα, παρά να ισχυριστούμε ότι εμείς είμαστε οι συνεχιστές του “καλού” ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν πάρα πολλά συμπεράσματα που πρέπει να εξάγουμε από αυτή την πενταετία. Ουσιαστικά κλείνει ένας κύκλος, που ξεκίνησε με αγώνες του λαού μας και με το αντιμνημονιακό κίνημα στις πλατείες,που μόνος του ο κόσμος μπήκε μπροστά και ουσιαστικά κατεδάφισε τον δικομματισμό.Έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τη δύναμη  για να αλλάξει τα πράγματα,να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και να κάνει μεγάλες τομές στο εσωτερικό.
Ωστόσο, αυτό διαψεύστηκε και νομίζω χρειάζεται να κάνουμε ουσιαστική δουλειά και να δούμε πως μπορούν να ξανάστηθούν εγχειρήματα που σίγουρα πρέπει να είναι με μεγάλη ευρύτητα.Θα πρέπει να έχουν πολύ έντονο το στοιχείο της συμμετοχής και της δημοκρατίας,καθώς επίσης και να καταπολεμούν όλα τα κουσούρια και τις παθογένειες των κομμάτων που γνωρίσαμε και αναπτύχθηκαν και μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη στιγμή, το μεγάλο στοίχημα είναι το πώς θα συγκροτηθεί η κοινωνία σε εκείνο το υποκείμενο το οποίο θα παλέψει για μεγάλες αλλαγές στον τόπο.Δεν είναι το πώς θα συγκροτηθεί ένα κόμμα το οποίο θα ξανά εκπροσωπήσει μια κοινωνία η οποία είναι διαλυμένη, απογοητευμένη και μπερδεμένη.
Εάν δεν κάνουμε το δύσκολο που δεν το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο-το οποίο είναι να συνδεθείς με τη κοινωνία και να ενεργοποιηθείς μαζί της γύρω από τα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα της χώρας-τότε οποιοσδήποτε ισχυρίζεται ότι έχει έτοιμη την εναλλακτική και “ψηφίστε με για να την υλοποιήσω” κάνει μεγάλο λάθος.
Εσείς θεωρείτε ότι υπήρχε όντως εναλλακτικός δρόμος ,έτσι τουλάχιστον όπως το έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την 25η Γενάρη;Και αν ναι, γιατί δεν επιλέχθηκε τελικά;
Πιστεύω ότι υπήρχε, υπάρχει και δεν μπορεί να μην υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για μία χώρα.Νομίζω ότι αν θέλουμε να βρούμε τις αιτίες που απέτυχε ουσιαστικά η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ ,δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε απλά σε ημερομηνίες. αλλά να συζητήσουμε περισσότερο για το τι προϋποθέσεις είχαν δημιουργηθεί ή δεν είχαν δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα, ώστε πραγματικά να πετύχει αυτό το εγχείρημα.
Πολλοί ρωτούν τι να έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στις 12 Ιουλίου; Νομίζω όμως ότι το μεγάλο θέμα είναι με τι όρους και προϋποθέσεις φτάσαμε στη 12η Ιουλίου και εδώ υπάρχει μια χρονική περίοδος που είναι πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη.Το λέω αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 2-2.5 χρόνια ως αξιωματική αντιπολίτευση που δεν τα εκμεταλλευτήκαμε έτσι ώστε να δουλέψουμε μαζί με την κοινωνία γύρω από λύσεις και να προετοιμαστούμε για αυτή τη σύγκρουση που θα ερχόταν.
Δεύτερον, υπήρχαν πολύ λάθος εκτιμήσεις γύρω από τη στάση που θα είχαν οι Ευρωπαίοι,πράγμα που διαψεύστηκε παταγωδώς από όλη αυτή την ιστορία των διαπραγματεύσεων.
Τρίτον,θεωρώ ότι έγιναν πολύ σοβαρά στρατηγικά λάθη στο θέμα της διαπραγμάτευσης .Για παράδειγμα ,είμαι από αυτούς που καταψήφισαν τη συμφωνία της 20ης του Φλεβάρη,διότι θεωρούσα ότι η τετράμηνη παράταση,όχι απλά δεν έδινε χώρο και χρόνο όπως ισχυρίζονταν όσοι την υπέγραψαν -οι βασικοί επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας- αλλά αντίθετα μας έβαζε σε μία παγίδα ,όπου η χώρα συνεχώς αδυνάτιζε και η οικονομία εξουθενωνόταν.
Αναγκαστήκαμε να πληρώνουμε δόσεις για το χρέος περίπου 7,5 δις και να κηρύξουμε εσωτερική στάση πληρωμών, με αποτέλεσμα από την πλέον αδύνατη θέση τον Ιούλιο να βρεθούμε σε αυτή τη κατάσταση που βρέθηκε η ελληνική κυβέρνηση.
Παρόλα αυτά όμως, παρά τις δυσκολίες ο λαός ακόμα και τότε με το δημοψήφισμα έστειλε μηνύματα, έδειξε εξαιρετική αντοχή και θέληση και δίψα να αλλάξει πορεία ο τόπος, ωστόσο νομίζω ότι είχε αφοπλιστεί ,είχε υπονομευτεί οποιαδήποτε δυνατότητα για να κάνεις άλλες επιλογές .Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι είναι αρκετά σύνθετος ένας απολογισμός που πρέπει να γίνει.
Δεν αφορά μόνο μία στιγμή ή μια επιλογή, δεν είναι ότι υπήρχε στο τσεπάκι μια άλλη εύκολη λύση και δεν επιλέχθηκε ,αφορά πιο ουσιώδη πράγματα γύρω από το τι προϋποθέσεις δημιουργήθηκαν εντός της χώρας, και σε αυτό έχει ευθύνες ο ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς πρέπει μαζί με την κοινωνία, μια κοινωνία ενεργή, με έναν λαό όσο πιο οργανωμένο γίνεται, να μπορείς να προχωρήσεις σε τομές και να βγεις νικητής σε αυτή τη σύγκρουση.
Οπότε το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ το εντοπίζετε και στα προηγούμενα χρόνια;
Θεωρώ ότι υπήρχε αδιαφορία στο να παρθούν μεγάλες πρωτοβουλίες και να βάλεις τη κοινωνία να συμμετάσχει σε αυτές,γύρω από μεγάλα πολιτικά θέματα .
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης ,έμεινε στα χαρτιά και στις εκφωνήσεις, δεν έγινε καμία ουσιαστική δουλειά.
Επίσης, άλλο ένα θέμα είναι το ζήτημα του πολιτικού συστήματος και εδώ το ζήτημα δεν είναι αν έγινε ουσιαστική δουλειά πριν, αλλά ότι ακόμα και στους επτά μήνες,όσον αφορά την εγχώρια διαπλοκή, το εγχώριο πολιτικό σύστημα -που δεν ήταν μέσα στη διαπραγμάτευση- δεν έγιναν τομές, δεν έδειξες στον κόσμο ότι κάνεις κάτι διαφορετικό και ότι συγκρούεσαι με κάποια πράγματα.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν αδύνατο με τις συνθήκες που επικρατούσαν να μπορέσει η κυβέρνηση να ασχοληθεί στα σοβαρά και με τα εσωτερικά θέματα.Κάτι τέτοιο θεωρείτε ότι ισχύει;
Νομίζω ότι αυτό είναι μια πολύ λάθος αντίληψη γιατί ίσα-ίσα αν γίνονταν αυτά τα βήματα,θα κέρδιζες μεγαλύτερη δύναμη από τον ίδιο τον κόσμο που θα σε στήριζε και πιο ενεργητικά στη διαπραγμάτευση που θα έκανες με τους έξω. Η κοινωνία χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ- και αυτή τη στιγμή φαίνεται αυτό και ενόψει των εκλογών- ότι στο πεδίο της διαπραγμάτευσης έκανε λάθη.Αλλά εκεί πράγματι υπήρχε ένας πολύ ισχυρός αντίπαλος, και μιλάω για τη γερμανική Ευρώπη και το Eurogroup για τον τρόπο που λειτουργεί.
Ωστόσο, χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό το επτάμηνο περίμενε να δει διαφορετικά δείγματα γραφής γύρω από το πώς διαχειρίζεται τα θέματα της χώρας. Ένα παράδειγμα είναι το θέμα των ΜΜΕ. Κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος όταν είχε οργιάσει το μιντιακό κατεστημένο απέναντι στο “όχι” και έκανε όλη αυτή τη σταυροφορία υπέρ του “ναι” και της πλήρους υποταγής στις προτάσεις των Ευρωπαίων,ο κόσμος δικαίως μας έκανε κριτική ότι”παιδιά καλά τα λέτε, όμως τα ΜΜΕ γιατί τα έχετε αφήσει και λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν ακόμα και σήμερα;“.Και είχε δίκιο στο ότι δεν έγιναν τομές σε τέτοια ζητήματα ή δεν έγινε η αρχή τέλος πάντων.Να δείξεις ότι αρχίζει να ξηλώνεται αυτό το τρίγωνο της αμαρτίας όπως το είχαμε ονομάσει.
Επίσης ,ένα άλλο θέμα πέρα από τη διαπλοκή, γιατί όταν μιλάμε για πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο η διαπλοκή στη χώρα,είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερέβη τον τρόπο διοίκησης και τον κρατικό μηχανισμό που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι. Νομίζω ότι δεν δόθηκε σημασία και δεν έγιναν πράγματα γύρω από το πώς μπορεί να υπάρχει ένα κράτος πολύ πιο δημοκρατικό που να κάνει συμμέτοχο τον πολίτη. Διαχειριστήκαμε ένα σύστημα διοίκησης και ένα κράτος που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι, που είναι πλήρως γραφειοκρατικό, με πολλές εξαρτήσεις, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό.
Τώρα, όσον αφορά το γιατί δεν έγιναν τομές.θέλει φοβερές συγκρούσεις με τα μεγάλα συμφέροντα.Νομίζω ότι δεν υπήρχε από την αρχή η τόλμη να αναγνωριστεί αυτή η παθογένεια και πραγματικά να πας σε τομές.Στο πώς δηλαδή,εσύ προσεγγίζεις τη σχέση της κυβέρνησης με το κράτος ,του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα με το κράτος και της κοινωνίας με το κράτος.
 Είναι μια σειρά σχέσεις που διαπλέκονται μεταξύ τους που αν δεν γκρεμιστούν με τον τρόπο που υπάρχουν σήμερα, σε εγκλωβίζουν,σε αφυδατώνουν και σε παρασύρουν σε έναν δικό τους ρυθμό. Νομίζω λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρασύρθηκε σε μια κατάσταση διαχείρισης των ζητημάτων  μέσω του υπάρχοντος μηχανισμού και πολύ αργά κατάλαβε ότι έτσι πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει.Δεν έδειξε τουλάχιστον ότι έχει τη διάθεση να κάνει τομές γύρω από αυτό το ζήτημα .Σε όλα αυτά λοιπόν νομίζω ότι υπάρχει ένα πεδίο απειρίας,ανικανότητας,αλλά και έλλειψης τόλμης.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις θεωρείτε ότι υπάρχει πραγματικά διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές;
Αυτές οι εκλογές είναι εκλογές που χαρακτηρίστηκαν εκλογές φάρσα ,εκλογές παρωδία.Θεωρώ ότι είναι εκλογές που βρίσκεται ξανά σε μεγάλη απόσταση  η ίδια η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα. Απουσιάζουν τα σοβαρά διακυβεύματα από τη στιγμή που ο κόσμος ξέρει ότι θα συγκροτηθεί μια μνημονιακή πλειοψηφία στη βουλή που αυτά που θα εφαρμόσει στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι αυτά που καθορίστηκαν από το τρίτο μνημόνιο και τις όποιες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Βλέπουμε πως στον κόσμο καταγράφονται μεγάλα ποσοστά αναποφάσιστων.
Υπάρχει πολύς κόσμος προβληματισμένος και επίσης μεγάλη απογοήτευση στη κοινωνία. Θεωρώ ότι θα υπάρχει μεγάλο ποσοστό που δεν θα πάει να ψηφίσει και επίσης ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς που θα πάνε να ψηφίσουν θα το κάνουν με μισή καρδιά, γνωρίζοντας ότι δεν θα βελτιωθεί κάτι την επόμενη μέρα.
Με αυτήν την έννοια νομίζω ότι εάν υπάρχει κάτι σημαντικό που καταγράφεται, είναι ότι ξανά βγαίνει στο προσκήνιο μια μεγάλη δυσπιστία και αποστασιοποίηση της ίδιας της κοινωνίας από αυτό που λέγεται πολιτικό σύστημα και πολιτικό προσωπικό που θα διαχειριστεί το μέλλον της το επόμενο διάστημα. Αυτό έχει ξανά καταγραφεί την περίοδο 2011-2012, όταν ο κόσμος τότε γκρέμισε τον δικομματισμό ουσιαστικά μέσα από τις κινητοποιήσεις του.Στην πορεία όλος αυτός ο ριζοσπαστισμός που δημιουργήθηκε και μέσα από τα κινήματα που αναπτύχθηκαν ,ακούμπησε τις ελπίδες του πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ,ωστόσο αυτή τη στιγμή ζούμε το κλείσιμο αυτού του κύκλου και η κοινωνία νομίζω βρίσκεται στον αέρα.
Αν στις προηγούμενες εκλογές στις 25 Γενάρη η λέξη που έπαιζε πολύ ήταν η ελπίδα,αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία ελπίδα στη κοινωνία. Επομένως και όσοι ψηφίσουν θα ψηφίσουν με κριτήριο,ενδεχομένως, να μη ξανάρθουν οι προηγούμενοι.Αλλά αναγνωρίζοντας ότι όλοι είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και ότι ουσιαστικά έχουμε οδηγηθεί σε ένα μεγάλο αδιέξοδο και κανένα από τα υπάρχοντα κομμάτια του πολιτικού συστήματος δεν έχει να παρουσιάσει σοβαρές λύσεις και απαντήσεις στα ζητήματα που έχουν δημιουργηθεί.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό νομίζω της συγκυρίας των εκλογών αυτών. Κυρίως ο στόχος που επιτελούν -τόσο με πρωτοβουλία της κυβέρνησης που πήγε σε εκλογές με παραίτηση της,αλλά και με την πλήρη στήριξη των δανειστών-είναι πώς θα νομιμοποιηθεί το τρίτο μνημόνιο και θα δημιουργηθεί μια σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα το υλοποιήσει.Βέβαια σε αυτή τη συγκυρία σταθερές πλειοψηφίες κατά τη γνώμη μου που να περνούν τα μνημόνια δεν μπορούν να υπάρξουν, γιατί η πολιτική κρίση θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Όποια κυβέρνηση ,όποιος συμμαχικός σχηματισμός θα δημιουργηθεί θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα ενάντια στην κοινωνία.
Πέραν από την συμμετοχή ή την αποχή από την εκλογική διαδικασία,ποια θα πρέπει να είναι η στάση της κοινωνίας;
Καταρχάς, πρέπει να σκεφτούμε τι θα συμβεί στη χώρα το επόμενο διάστημα. Αυτό που θα συμβεί, θα είναι αρκετά σοκαριστικά επεισόδια υποβάθμισης του επιπέδου διαβίωσης της πλειοψηφίας του κόσμου,μαζικής εκποίησης και κατάλυσης της δημοκρατίας. Αυτό το είδαμε και στο Κοινοβούλιο, πώς ψηφίστηκαν τα  προαπαιτούμενα και τα μνημόνια.Κάπως έτσι θα συνεχιστεί.
Η Τρόικα ή το Κουαρτρέτο όπως έχει γίνει, θα παραγγέλνει, θα απαιτεί και θα είναι μια Βουλή η οποία συμφωνεί ή διαφωνεί.Θα ψηφίζει υπό την ομηρία και τη διαρκή απειλή του Grexit.
Θα υπάρξει περαιτέρω φτωχοποίηση,θα χτυπηθούν πάρα πολύ τα μικρομεσαία και παραγωγικά στρώματα και ειδικά οι αγρότες.Θα εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος και μη ξεχνάμε ότι μέχρι τώρα ήδη έχουν φύγει 200 χιλιάδες άνθρωποι στο εξωτερικό και έτσι όπως είναι η κατάσταση θα συνεχιστεί η διαρροή νέων ανθρώπων προς τα έξω.
Αν προσθέσουμε και τα προσφυγικά ρεύματα, που ουσιαστικά βλέπουμε ότι η Ευρώπη προορίζει την Ελλάδα ή την χρησιμοποιεί  σαν μια αποθήκη δυστυχίας ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους λόγω των καταστάσεων εκεί,καταλαβαίνουμε ότι θα δημιουργηθούν ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης για την κοινωνία.
Όλες αυτές οι συνθήκες λοιπόν είναι μη βιώσιμες για μια κοινωνία που έχει 1,5 εκατομμύριο ανέργους ή αλλίώς 3 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια. Κατά τη γνώμη μου παρότι βαραίνει η απογοήτευση και η ήττα-γιατί είναι σημαντικό πράγμα εκεί που ακούμπησες την ελπίδα σου να αυτόακυρώνεται και να νιώθεις ηττημένος αυτή τη στιγμή- δεν μπορεί η κοινωνία να μη βρει δρόμους και τρόπους να αντισταθεί και να κάνει πράγματα.
Έτσι λοιπόν, νομίζω ότι ένα σημείο είναι το πώς θα οργανωθεί ο ίδιος ο κόσμος για να υπερασπιστεί την ίδια του τη ζωή,την χώρα του. Αυτό σημαίνει από το να αποτρέψει ιδιωτικοποιήσεις μέχρι να στηρίξει με μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης τον διπλανό του. Μέχρι και να δημιουργήσει και να στηρίξει εγχειρήματα που να κρατάνε κάτι όρθιο από την παραγωγή.
Τώρα υπάρχει ένα θέμα,να περισωθεί ότι μπορεί να περισωθεί από την κατεδάφιση την μεγάλη που έρχεται, και αυτό προϋποθέτει στοιχεία οργάνωσης. Το δεύτερο, είναι πώς θα δημιουργηθεί ένα νέο σχέδιο συνολικής διεξόδου της χώρας.Θα πρέπει να ανοίξουν διαδικασίες ουσιαστικές και με τη συμμετοχή αρκετού κόσμου που στα μεγάλα κομβικά θέματα της χώρας να επιχειρηθούν να δοθούν απαντήσεις.Και οι απαντήσεις δεν είναι απαντήσεις σε ένα φύλλο χαρτί,απάντηση είναι τα κινήματα.
Χρειάζεται λοιπόν ένα συνολικό πολιτικό κίνημα στη χώρα, το οποίο να παλέψει να βγει η χώρα από αύτη τη κατάσταση που έχουμε μπλέξει.Και σε όλα αυτά εγώ βάζω -και το έλεγα και πριν τις εκλογές το οποίο είναι πολύ σημαντικό-το πώς οικοδομείται το φρόνημα ενός λαού. Ιδιαίτερα μετά τη σφαλιάρα που έφαγε ο κόσμος χρειάζεται να οικοδομηθεί μια νέα αυτοπεποίθηση, δηλαδή μια πίστη στις δυνάμεις του,ότι δικαιούται να ζει αλλιώτικα και γι’ αυτό το λόγο θα το παλέψει κιόλας.Ώστε παρά τις δυσκολίες να βρει εκείνους τους δρόμους και τις προϋποθέσεις που χρειάζονται ώστε να καταφέρει να αλλάξει πορεία ο τόπος.
Άρα χρειάζονται νέα εγχειρήματα ,η ανάγκη αυτή που ανέφερα όμως δεν μπορεί να καλυφθεί από ένα κόμμα. Χρειάζονται κάποιες νέου τύπου δικτυώσεις  με μορφές συλλογικότητας που θα έχουν πολύ πιο έντονη τη μορφή ενός κινήματος και της μεγάλης συμμετοχής ανθρώπων,παρά ενός κόμματος που θα έχει ένα επιτελείο,θα βγάζει πέντε αράδες και θα λέει στον κόσμο γραφτείτε όσοι μπορείτε μέλη και στις εκλογές ψηφίστε μας.Κάτι τέτοιο θεωρώ ότι δεν έχει ελπίδες ούτε να ακουμπήσει αυτό το κομμάτι κόσμου,το οποίο δυσπιστεί.Ούτε μπορεί να δώσει με επάρκεια απαντήσεις στο πως θα δοθεί με διαφορετικούς όρους η μάχη αυτή που χάθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την συμφωνία με τους εταίρους και το 3ο μνημόνιο,έβαλε ταφόπλακα ή έστω αποτελεί τροχοπέδη στη προοπτική δημιουργίας οποιουδήποτε κινήματος.Ποια είναι η γνώμη σας;
Εγώ τη μεγαλύτερη ευθύνη τη δίνω πριν τις εκλογές όπου στη διετία που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να ενεργοποιηθεί μαζί με τη κοινωνία και να πάρει πρωτοβουλίες μαζί της,ουσιαστικά καλλιέργησε και ο ίδιος την ανάθεση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε αποκλειστικά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι διπολισμού με τον Σαμαρά και τη ΝΔ. Αναλώθηκε σε μια αντίληψη ότι θα αλλάξουν τα πράγματα δια μέσου της κυβέρνησης ,υποτιμώντας πολύ την ανάγκη η οποία λέει ότι πρέπει να έχεις μια κοινωνία που θα είναι ενεργή σε αυτή τη μάχη.
Ο κυβερνητισμός ήταν ένα ακόμη σημείο το οποίο εγκλώβισε μια κατάσταση και δεν δημιούργησε ρίζες και προϋποθέσεις μέσα στην ίδια την κοινωνία. Η επιλογή απλά ενός καλού κυβερνητικού σχήματος δεν φτάνει, χρειάζεται άλλου τύπου δουλειά, αλλιώς έχεις τη κατάληξη που είδαμε. Μια καλή κυβέρνηση μέσα στον μηχανισμό αυτόν που υπάρχει και με τις πιέσεις που υπάρχουν δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Η αλλαγή της χώρας και η σωτηρία της δεν είναι υπόθεση ούτε ενός κόμματος, ούτε μόνο μιας κυβέρνησης,ούτε ενός καλού πρωθυπουργού,όσο καλές προθέσεις και να έχουν όλοι αυτοί.Επίσης, θεωρώ μεγάλη ευθύνη ότι δεν αξιοποιήθηκε η μεγάλη λαϊκή ενεργητικότητα που υπήρξε από την πλευρά της κοινωνίας .
Η κοινωνία αφοπλίστηκε από τα non paper και μια επικοινωνιακή και ανούσια πολιτική,η οποία δεν αξιοποίησε όλη αυτή η δύναμη του κόσμου που δόθηκε και μέσα από τις συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση της κυβέρνησης,όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις .
Ενώ λοιπόν, στη αρχή υπήρχε μια μεγάλη ανάταση στον κόσμο, δεν αξιοποιήθηκε στην κατεύθυνση της άντλησης δύναμης από αυτήν, ώστε  να αντιμετωπιστεί τόσο ο εσωτερικός, όσο και ο εξωτερικός εχθρός.Αντιθέτως,στη πορεία η κοινωνία αφοπλίστηκε και ουσιαστικά ακυρώθηκε.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Δήλωση για τις εκλογές

Δήλωση του Δημήτρη Κοδέλα για τις εκλογές
3/09/2015

Η επιλογή της μη συμμετοχής μου σε κάποιο ψηφοδέλτιο στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη σχετίζεται με τα εξής:

α) Με το τρίτο Μνημόνιο και την μεγάλη ήττα και ακύρωση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε βίαια και με τον χειρότερο τρόπο ένας κύκλος αγώνων και προσδοκιών. Η ανάταση και ανασυγκρότηση δεν είναι εύκολη. Ωστόσο, σύντομα ένας νέος κύκλος θα ανοίξει, αξιοποιώντας τα συμπεράσματα και την αυτοκριτική του χθές, καθοδηγούμενος από την πηγαία ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη.

β) Στην παρούσα συγκυρία, απαιτούνται ουσιαστικές απαντήσεις και μια συνθετη πολιτική στα μεγάλα στρατηγικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και στην κατατροφή που έρχεται. Χρειάζονται σύγχρονες μορφές οργάνωσης, συμμετοχής και ενεργοποίησης της κοινωνίας, χρειάζεται να χτιστεί μια νέα εθνική και λαϊκή ενότητα και αυτοπεποίθηση για να περισωθεί ότι μπορεί να περισωθεί και να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις που έλειψαν, και που μπορούν να βγάλουν την χώρα από το τέλμα της βαθιάς, πολυεπίπεδης κρίσης που διέρχεται, της αναξιοπρέπειας και της αποικίας χρέους.
Στις δεδομένες εκλογικές συνθήκες, δεν υπάρχει κάποιο εγχείρημα που με αξιόπιστο και επαρκή τρόπο να επιχειρεί να απαντήσει στα συσσωρευμένα επίδικα της συγκυρίας.

γ) Οι εκλογές αυτές είναι οι πιο φτωχές σε προσδοκίες για τον λαό. Ο λαός μας κουρασμένος, απογοητευμένος, μπερδεμένος, θα ψηφίσει ό,τι ψηφίσει με “βαριά καρδιά”, γνωρίζοντας ότι την επαύριο τον περιμένει μεγαλύτερη και ανέλπιδη ανηφοριά. Θυμίζουν ένα θέατρο που άδειασε, μα οι “συντελεστές” συνεχίζουν να παίζουν...

δ) Προσωπικά, θεωρώ ότι την επομένη μιας τέτοιας ματαίωσης και ήττας, είναι πιο συνετό να κάνεις για λίγο στην άκρη και να αναλαμβάνεις την ευθύνη σου, τόσο απέναντι σε όσα έγιναν όσο κυρίως σε όσα μεγάλα και σοβαρά πρέπει να γίνουν. Με επίγνωση ότι εκείνο που έλειψε δεν ήταν η εκπροσώπηση αλλά η συγκρότηση των εκπροσωπούμενων. Αναζητώντας, ακόμα, και την υπέρβαση αυτού του τύπου πολιτικής εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης, ενός τρόπου άσκησης πολιτικής που δημιουργεί επαγγελματίες διαμεσολαβητές, μηχανισμούς που θέλουν μόνο να αναπαραχθούν, κάστες και ματαιοδοξίες.

ε) Τα παραπάνω δε συνιστούν παραίτηση. Άλλωστε, αυτός ο λαός δεν έχει την πολυτέλεια να τα παρατήσει ή να κυριαρχηθεί από την απογοήτευση. Είναι τέτοιες οι μέρες που έρχονται, που είμαστε υποχρεωμένοι να ξανασηκώσουμε το κεφάλι και να σταθούμε στα πόδια μας. Να δημιουργήσουμε στέρεους δρόμους απαλλαγής από ένα πολιτικό σύστημα που λυμαίνεται τις ζωές μας και εμπορεύεται το μέλλον των νέων γενιών, σωτηρίας αυτού του τόπου από τα δεσμά που υφαίνονται. Γιατί, σωτήρες γνωρίσαμε πολλούς, μα σωτηρία δεν είδαμε.

στ) Τέλος, ευχαριστώ όλους όσοι στηρίζοντας την ευρύτερη προσπάθεια εμπιστεύθηκαν και εμένα προσωπικά. Τους οφείλω πολλά. Θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για να ανταποδώσω την ειλικρινή και ανιδιοτελή στήριξή τους. Θα παλέψουμε μαζί. Για να γεμίσει ξανά το θέατρο και να σαρωθεί η αυλαία από τους πολλούς και “ανώνυμους” πραγματικούς πρωταγωνιστές.


Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Συνέντευξη στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ

18/08/2015


Συνέντευξη σχετικά με την πολιτική επικαιρότητα έδωσε ο βουλευτής Αργολίδας Δημήτρης Κοδέλας στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, στην εκπομπή των Κατερίνα Φρύσσα και Ευανθία Ξυνού, την Τρίτη 18/08.


Ανάμεσα σε άλλα, ο Δημήτρης Κοδέλας ανέφερε τα εξής:

- Το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ότι έχουμε ένα νέο μνημόνιο, ένα ασφυκτικό καθεστώς επιτροπείας.

- Βιώνουμε μια τραγική ματαίωση των προσδοκιών και των αγώνων για να αλλάξει πορεία η χώρα.

- Οδηγούμαστε σε μια μεγάλη εθνική και κοινωνική καταστροφή, και αυτό έπρεπε να απασχολεί τους πάντες, με το Μνημόνιο να μας βάζει πιο βαθιά σε αυτή τη διαδικασία. Θα φτωχοποιηθεί μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, διαλυεται ό,τι παραγωγικό υπάρχει.

- Είμαστε μετά από μια μεγάλη ήττα. Η κυρίαρχη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια μεγάλη πολιτική στροφή και θέλει να υπηρετήσει το τρίτο μνημόνιο.

- Ο δημόσιος διάλογος έπρεπε να ψάχνει να βρει απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα της χώρας και όχι να παίζει ο καθένας με την μικροπολιτική, να εκφυλίζεται η πολιτική ζωή του τόπου και να απομακρύνεται από τα πραγματικά διακυβεύματα της χώρας και της κοινωνίας.
- Να μην το βάλει κάτω ο κόσμος, όσο ματαιωμένος, όσο απογοητευμένος, όσο μπερδεμένος και να νιώθει. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι η μοίρα αυτής της χώρας ούτε να είναι αποικία χρέους, ούτε να ζει με μια μόνιμη, διαρκή αντικοινωνική λιτότητα, ούτε να εκποιηθούν τα περιουσιακά στοιχεία της, ούτε να συνεχίσει να έχει ένα μεγάλο παραγωγικό και δημογραφικό πρόβλημα, πρόβλημα μετανάστευσης των νέων ανθρώπων.



- Πρέπει να διατυπωθεί εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο που να δίνει απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα, στο αν θα υπάρχει αυτή η χώρα ως χώρα ή ως χώρος, και αν θα υπάρχει αυτός ο λαός με μια αξιοπρέπεια και μέσα στην χώρα του και όχι μετανάστης σε άλλες χώρες. Δύο δεδομένα υπάρχουν. Το τρίτο Μνημόνιο επιταχύνει την πορεία διάλυσης. Δεν αξίζει σε αυτή την χώρα, αυτή η κατάσταση. Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγουμε και πρέπει να παλέψουμε γι' αυτό.”

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Το νέο Μνημόνιο καταστρέφει την παραγωγή της χώρας

13/08/2015
Δήλωση του βουλευτή Αργολίδας Δημήτρη Κοδέλα σχετικά με τα μέτρα που προβλέπονται στο 3ο μνημόνιο και αφορούν την αγροτική παραγωγή

Δ. Κοδέλας: «Το νέο Μνημόνιο καταστρέφει την παραγωγή της χώρας»

Στις 30 Ιουνίου, ενόψει του Δημοψηφίσματος σχετικά με τα μέτρα του πακέτου Γιούνκερ για τους αγρότες, ανέφερα ότι: «Η πρόταση των δανειστών θα προκαλέσει επισιτιστική κρίση και θα αφανίσει αγρότες και κτηνοτρόφους».
Μόλις έξι βδομάδες μετά, οι συγκεκριμένες προτάσεις περιέχονται στο 3ο Μνημόνιο που φέρνει η κυβέρνηση, παρά το ότι είναι σε πλήρη αντίθεση με την λαϊκή εντολή που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ και με το συντριπτικό ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη.
Τα μέτρα που υιοθετούνται είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε εγκατάλειψη της παραγωγής και αποεπένδυση στον αγροτικό χώρο, στην φτωχοποίηση και υπερχρέωση των μικρών και μικρομεσαίων παραγωγών, στην αύξηση του κόστους παραγωγής, στη μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής γεωργίας, σε μεγαλύτερες εισαγωγές και διατροφική εξάρτηση, σε χιλιάδες νέες θέσεις ανεργίας.
Το νέο Μνημόνιο, πέραν της φτωχοποίησης της κοινωνίας, της υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας, της άρσης της κυριαρχίας, υπονομεύει πλήρως την παραγωγή της χώρας, την ζωτική δυνατότητα και ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησής της.

Είναι βέβαιο ότι η σωτηρία της χώρας βρίσκεται σε αντίθεση με τον κοινωνικό και παραγωγικό οδοστρωτήρα του 3ου Μνημονίου και των επιλογών που έχει κάνει η κυβέρνηση.

Πιο ειδικά, στο νέο Μνημόνιο περιλαμβάνονται για τον αγροτικό τομέα τα εξής:
- Ρύθμιση για το Γάλα
Με τον Νόμο Χατζηδάκη (4254/2014) καταργήθηκε ο χαρακτηρισμός «Φρέσκο» και διευρύνθηκε η διάρκεια ζωής του παστεριωμένου γάλακτος από τις 5 στις 7 μέρες. Με τη νέα ρύθμιση απελευθερώνονται πλήρως οι ημέρες ζωής του γάλακτος οι οποίες θα ορίζονται πλέον από τον κάθε παρασκευαστή!
Το συγκεκριμένο μέτρο είναι η απόλυτη υιοθέτηση της απαράδεκτης πρότασης του ΟΟΣΑ. Μάλιστα ακόμα και στην Έκθεση του ΟΟΣΑ διαπιστωνόταν ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση «θα έχει αρνητική επίδραση στις μικρές κτηνοτροφικές μονάδες» και ομολογούσε ότι η προτεινόμενη αλλαγή «προτείνεται χωρίς να υπάρχει ανάλυση κόστους οφέλους και χωρίς να λαμβάνονται  υπόψιν οι αρνητικές συνέπειες για τους παραγωγούς».
Η παραπάνω ρύθμιση ευνοεί τις αθρόες εισαγωγές και καταστρέφει την εγχώρια παραγωγή αγελαδινού γάλακτος η οποία ήδη βρίσκεται στις 600 χιλιάδες τόνους καλύπτοντας λιγότερο από το ήμισυ των αναγκών τη χώρας σε γάλα και τυροκομικά προϊόντα. Επιπλέον, θα συμβάλει στην διατροφική υποβάθμιση και στον κατακλυσμό της αγοράς από μεγάλης διάρκειας ζωής, χαμηλότερης διατροφικής αξίας, εισαγόμενο γάλα.
- Διπλασιασμός της προκαταβολής φόρου με άμεση επαναφορά του στο 55%  και μάλιστα  αναδρομικά για τα εισοδήματα του 2014 (ο οποίος είχε μειωθεί στο 27,5% από την Κυβέρνηση πριν από μερικούς μήνες).
- Σταδιακή κατάργηση της επιστροφής του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης (ΕΦΚ) του αγροτικού πετρελαίου αυξάνοντας περαιτέρω τα κόστη παραγωγής του Έλληνα αγρότη. Ο ΕΦΚ για τους αγρότες από 21ευρώ/1000λίτρα το 2010, αυξήθηκε στα 66ευρώ/1000λίτρα το 2012 και με το 3ο Μνημόνιο αυξάνεται στα 200ευρώ/1000λίτρα και στα 330 ευρώ/1000λίτρα από το 2016.
Ενδεικτικά στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζονται οι τιμές του ΕΦΚ που επιβάλλεται στο πετρέλαιο κίνησης στον αγροτικό τομέα σε χώρες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προφανές ότι οι δανειστές επιβάλλουν στην χώρα και η κυβέρνηση αποδέχεται τον μακράν ακριβότερο φόρο στο πετρέλαιο του αγροτικού τομέα.
Χώρα
ΜΕΙΩΜΕΝΟΣ ΕΦΚ  ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ (€/1000 lt)
ΠΟΣΟΣΤΟ % ΤΟΥ ΜΕΙΩΜΕΝΟΥ ΕΦΚ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΗΡΗ ΕΦΚ
Ελλάδα
*330,00
20
Ισπανία
78,71
24
Γαλλία
108,40
23
Ιρλανδία
102,28
21
Πορτογαλία
90,11
22
Σλοβενία
167,92
37
Αγγλία
129,59
19
* τελική διαμορφώμενη τιμή με την εφαρμογή των μέτρων

- Αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των αγροτών στο 20% για το 2016 και στο 26% στο 2017
-Αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών του ΟΓΑ με την σταδιακή εξομοίωση τους με τις αντίστοιχες του ΙΚΑ η οποία θα επιφέρει εως και τριπλασιασμό του κόστους ασφάλισης για τους αγρότες σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.

Δημήτρης Κοδέλας
Βουλευτής Αργολίδας