Το δικαίωμα στο όνειρο δεν καταργείται

Συνέντευξη του Δημήτρη Κοδέλα στην εφημερίδα Αναγνώστης Πελοποννήσου (6/6/2013).
πηγή: http://anagnostispe.blogspot.gr/2013/06/blog-post_1698.html

Το δικαίωμα στο όνειρο δεν καταργείται

«α»: Ιούνιος 2012. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στην Αργολίδα , στις εθνικές εκλογές, εκτινάσσεται στο 21,49% και εσύ καταλαμβάνεις την πρώτη έδρα που κερδήθηκε ποτέ στο νομό από άλλο κόμμα πλην των δύο κομμάτων «εξουσίας». Όταν κατέβαινες σαν υποψήφιος πόσο πιθανό σου φάνταζε κάτι τέτοιο;

Δ. ΚΟΔΕΛΑΣ: Μέχρι το βράδυ της 6ης Μάης δεν το σκεφτόμουν. Ούτως ή άλλως η ενασχόληση μου με την αριστερά και η συμμετοχή σε εκλογικές διαδικασίες δεν έγινε με αυτό το κριτήριο. Όμως ο κόσμος ήταν αυτός που έκανε την έκπληξη και έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση με αποτέλεσμα η Αργολίδα να αποκτήσει βουλευτή από την Αριστερά. Οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια στις συνειδήσεις του κόσμου είναι ραγδαίες. Στις εκλογές αναζήτησε διέξοδο από τη μνημονιακή καταστροφή, εκτός των παραδοσιακών δυνάμεων του πολιτικού συστήματος, και πιο ειδικά στην Αριστερά. Αυτό έφερε τα πάνω κάτω και δημιούργησε ρήγματα σε ένα κατεστημένο δεκαετιών. Αυτή η διαδικασία έφερε στη Βουλή νέα πρόσωπα που η ενασχόλησή τους με την πολιτική είναι στη λογική της εθελοντικής προσφοράς και συμβολής στη λαϊκή αντίσταση και όχι της πολιτικής “καριέρας”.

«α»: Από την πρώτη στιγμή έδειξες ότι δεν είχες σκοπό να καθίσεις στα έδρανα της Βουλής …ήσυχος. Με τη συμμετοχή σου τον περασμένο Οκτώβριο στην αποστολή του Estelle έγινες γνωστός όχι μόνο στο πανελλήνιο αλλά και …. στις Ισραηλινές αρχές. Τι σου άφησε, τι σε «δίδαξε» τελικά όλη αυτή η ιστορία;

Δ. ΚΟΔΕΛΑΣ: Στην περιοχή της Παλαιστίνης διαπράττεται ένα έγκλημα και κανείς δε μπορεί να σιωπά. Η πρόσκληση να συμμετάσχω σε αυτή την αποστολή ήταν τιμητική για μένα και χρήσιμη για τους οργανωτές και δε μπορούσα να την αρνηθώ. Έχουμε χρέος να είμαστε με τους αδυνάμους, με αυτούς που έχουν δίκιο, με αυτούς που σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες παλεύουν για ελευθερία.

Έστω και για λίγες ώρες ήρθαμε αντιμέτωποι με μια πολεμική μηχανή που δε σέβεται στοιχειώδεις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, εκτιμώντας παράλληλα ότι δε θα προχωρήσουν σε ακρότητες. Το συγκλονιστικό είναι όταν σκέφτεσαι το πόσος ηρωισμός χρειάζεται ώστε ένας μικρός λαός να αντιστέκεται καθημερινά σε αυτό το καθεστώς. Το άλλο αξιοσημείωτο είναι η ανταπόκριση του ελληνικού λαού. Ένας λαός βυθισμένος στα προβλήματά του σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε λίγο παραπέρα, ένιωσε αγωνία για την αποστολή, ξαναθυμήθηκε ή γνώρισε το τι γίνεται στη γειτονιά μας.

«α»: Μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Με δεδομένο ότι ανήκεις σε μια από τις λεγόμενες συνιστώσες του, την ΚΟΕ, πώς το βλέπεις; Σε φοβίζει η πιθανότητα να «καταπιεί» η μια συνιστώσα την άλλη και τελικά να μεταλλαχτεί ένας πλουραλιστικός σχηματισμός σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Ευρωπαϊκού τύπου;

Δ. ΚΟΔΕΛΑΣ: Ο κίνδυνος δεν είναι να «καταπιεί» η μια συνιστώσα την άλλη αλλά το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, οι συνιστώσες και οι τάσεις του θα υπερβούν τον παλιό τρόπο ύπαρξης και θα συμβάλουν στη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα που θα ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Πλέον ο πήχης μπαίνει από την κοινωνία και είναι πολύ ψηλά, καθώς αφορά την επιβίωση του λαού και τη σωτηρία της χώρας. Ο φορέας που θα δημιουργήσουμε πρέπει να είναι φορέας μετάβασης σε ένα μετατροϊκανό «ξέφωτο» και για να δοθεί αυτή η μάχη χρειάζεται ένα μαζικό, δημοκρατικό, πολυτασικό κόμμα με διαδικασίες που θα δίνουν χώρο και λόγο στη βάση του καθώς και ένα πολιτικό κίνημα της κοινωνίας που θα υποστηρίξει αυτή τη σύγκρουση που έρχεται απέναντι στο Μερκελισμό και το εγχώριο διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα. Το άνοιγμα του φορέα στην κοινωνία ή αλλιώς η εισβολή της κοινωνίας στο φορέα και η προσπάθεια οικοδόμησης πολιτικού ρεύματος ανατροπής και διεξόδου για τη χώρα είναι και οι μοναδικές ουσιαστικές δικλείδες απέναντι σε ενδεχόμενα ενσωμάτωσης, μετάλλαξης ή και  υποχώρησης  σε ασφυκτικές πιέσεις που θα υπάρχουν.

«α»: Είσαι ένας νέος άνθρωπος που ζει και εργάζεται στην Αργολίδα και μάλιστα σε ένα τομέα πολύπαθο, όπως αυτός της γεωργίας, καθότι γεωπόνος. Τι είναι αυτό που σε πονάει πιο πολύ;

Δ. ΚΟΔΕΛΑΣ: Υπάρχουν πράγματα που φαίνονται αδιανόητα. Δε μπορεί η χώρα αυτή να εισάγει περισσότερα γεωργικά προϊόντα από όσα εξάγει με αποτέλεσμα να έχει ετήσια αρνητικό αγροτικό ισοζύγιο αξίας δύο δις. ευρώ. Δε μπορεί η εικόνα των νέων παιδιών να είναι είτε εικόνα υποσιτισμού και λιποθυμιών είτε εικόνα παχυσαρκίας. Δε μπορεί στην περιοχή μας να γίνονται όλα αυτά τα τραγελαφικά με τον Ανάβαλο.

Όμως, το πλέον άσχημο στη γεωργία είναι η απαξίωση των συλλογικών και συνεταιριστικών δομών στη συνείδηση των παραγωγών. Αν δεν ξαναχτίσουμε την εμπιστοσύνη, τη συλλογικότητα, τη συνεργατικότητα σε νέες παραγωγικές και αξιακές βάσεις δε μπορούμε να πάμε μακριά. Αυτό που χρειάζεται ο αγροτικός τομέας δεν είναι μόνο μέτρα μείωσης του κόστους παραγωγής αλλά μια ριζική αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου που μπορεί να υλοποιήσει ένα ευρύτατο κίνημα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. 

«α»: Υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια στον τόπο μας για όνειρα ή ο δρόμος οδηγεί νομοτελειακά σε αδιέξοδο;

Δ. ΚΟΔΕΛΑΣ: Το δικαίωμα στο όνειρο δεν καταργείται, ούτε επιστρατεύεται. Όμως στην Ελλάδα των μνημονίων και της ανθρωπιστικής κρίσης είναι πολυτέλεια να ονειρεύεσαι, Κυρίως προσπαθείς να σταματήσεις τους εφιάλτες. Και ο καθημερινός εφιάλτης για τον καθένα είναι αν θα επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του, αν θα πληρώσει το νοίκι, τη ΔΕΗ, τα χρέη, αν θα βρει δουλειά. Ακόμα, το ζήτημα δεν είναι ο καθένας μας να ονειρεύεται αλλά να ονειρευτούμε ως κοινωνία και να παλέψουμε για να γίνουν αυτοί οι στόχοι πράξη. Κοινωνία που δεν αγωνίζεται για τα όνειρά της, για την επιβίωση, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, είναι καταδικασμένη να ζει εφιάλτες. Όμως κάθε μέρα μνημονιακής καταστροφής που περνάει το όνειρο απομακρύνεται. Γι' αυτό πρέπει να βιαστούμε.

«α»: Η χώρα μας «τρώει» τα παιδιά της. Ποιο θεωρείς λοιπόν πως είναι εκείνο που έχεις υποχρέωση πρώτα απ’ όλα να διδάξεις στο γιο σου;

Δ. ΚΟΔΕΛΑΣ: Τι μπορείς να διδάξεις σε ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια χώρα υπό κηδεμονία, με την ανεργία στους νέους στο 70%, με χιλιάδες νέους να μεταναστεύουν; Τι μπορείς να πεις σε ένα παιδί όταν στην χώρα της Αντίστασης και του Πολυτεχνείου γίνονται μόδα νοσταλγοί του Χίτλερ και της χούντας; Τίποτα δε μπορεί να πεις σε ένα παιδί. Μόνο να κάνεις μπορείς. Να συμβάλεις σε μια λαϊκή μεταπολίτευση για μια Ελλάδα της ανεξαρτησίας, της πραγματικής δημοκρατίας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της πολιτιστικής αναγέννησης. Αυτό είναι και το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά. Αν δεν τα κάνουμε τώρα τότε θα βλέπουμε τα παιδιά μας με σκυμμένο το κεφάλι και ίσως η μόνη συμβουλή που θα απομένει να είναι το να φύγουν από τη χώρα.